KL643 AMS-JFK, volle bak, hard gewerkt, goede gesprekken, veel gelachen, lang gewacht bij paspoortcontrole, en dan eindelijk in de crewbus.
Moe maar voldaan zak ik onderuit, in het donker luisterend naar het geruststellende geronk van de bus en de zachte stemmen van het gesprek achter me. De meeste collega’s vallen in slaap. Ook ik kan mijn ogen nauwelijks open houden.
En dan zie ik de skyline van Manhattan opdoemen. De verlichte wolkenkrabbers, de wereldberoemde gebouwen, de indrukwekkende bruggen…
Voor de zoveelste keer in New York, en nog altijd imponeert het me.
De Stad der Steden. De Hoofdstad van de wereld. Althans, dat vind ik.
Het opwindende idee van 24 uur in New York maakt me wakker. Wakker zoals je alleen in New York kunt zijn. New York, the city that never sleeps.
Ik herinner me de eerste keer in New York. Stuiterend van energie absorbeerde ik de stad, bijna continu omhoog kijkend naar al die prachtige architectuur. Het herkennen van de filmlokaties, straatnamen als Broadway, 5th Avenue, Times Square, 52nd Street…. Betoverend vond ik het. Hier gebeurde het dus allemaal. Die eerste nacht sliep ik met mijn hotelraam open, om ‘the beautiful noise’ van de straat te kunnen horen.
Ik ging joggen rond The Reservoir, als ware ik ‘Marathon Woman’. En net als Morgan Freeman in ‘Seven’ dwaalde ik door The Public Library, met ‘Air’ van Bach in mijn oren op de diskman. Ik blufte mezelf binnen bij ‘The Blue Note’ op een drukke zaterdagavond, om getuige te zijn van een groots jazz optreden waarvoor buiten een rij van twee uur wachttijd stond.
De nachtclubs die ik bezocht, na een paar uur slapen, jetlagged maar energiek, die ik persé wilde afvinken. Memorabele nachten waren dat. Nachten zoals ze alleen in New York kunnen zijn.
Bij ‘Katz’ at ik ‘what she’s having’ en voelde me Meg Ryan.
En dan het bezoek aan ‘The Actors Studio’, waar nieuw acteeren musical talent ontdekt werd. Een initiatief van Al Pacino. In de hoop Al himself te ontmoeten werkte ik er een paar uur als vrijwilliger. Heel even dat wannabe-gevoel van ‘in New York horen’…
Mijn eerste rollerblades kocht ik in Manhattan. En leerde mijzelf skaten in Central Park bij 2 graden Celsius boven nul. De vuilnismannen lachten me uit “hey you! What the fuck is wrong with you?! It’s fuckin’ freezing!”.
De ruige schoonheid van the Meatpackers District, gezien vanaf de High Line. De bijzondere mensen die ik sprak, zomaar op straat, kunstenaars, muzikanten en acteurs of wannabe acteurs.
De inwoners van New York, ze fascineren me. Elke keer bezocht ik een andere buurt. De nanny’s met geüniformeerde kinderen onderweg naar privat schools in de Upper East Side. De dog sitters met soms wel 7 of 8 honden aangelijnd, onderweg naar Central Park.
Gezeten op een muurtje bekeek ik de Wall Street brokers in hun strakke pakken met hun attachékoffers onderweg naar het werk. De carrière-vrouwen in mantelpak met gympen eronder en pumps in de tas, druk telefonerend. iPhone links, Starbucks beker rechts.
Na werktijd borrelen en tijd voor gezelligheid.
Hun toegankelijkheid verraste me. Hoezo ‘New Yorkers zijn onaardig’? Ik vind dat reuze meevallen. Hun verhalen over de drang ‘to make it here’ en de daarbij behorende teleurstellingen en desillusies.
De bijzondere gesprekken met gewone mensen. Taxichauffeurs, vuilnismannen en hotdog verkopers. New York, de stad waar serveersters actrice worden en actrices serveersters…
Over het harde werken, de hoge huren, Obama en het zorgsysteem, pensioenen of het gebrek daaraan. En de humor! Een humor en directheid waar de gemiddelde cabaretier zelfs van zou kunnen opkijken.
Een indrukwekkend levensverhaal van een 90jarige vrouw hoorde ik, een broodje etend in Bryant Park, maar ook vele losse opmerkingen en geschreeuw van voorbijgangers.
Een taxichauffeur naast me, wachtend op een rood stoplicht, die vanuit zijn open raam roept dat ik een held ben op mijn rollerblades tussen het verkeer.
Ik koester die momenten. Ze bezorgen me het gevoel op een filmset te zijn beland, met mijzelf als hoofdpersoon in een documentaire over New York.
Die stad vol drukte en hectiek, maar toch ook de serene rust langs de Hudson. Zelden ervaar ik zo’n magische flow als suizend op de rollerblades langs die rivier.
Na een dag ervaringen, ontmoetingen en gesprekken kom ik meestal een uur voor calling moe maar voldaan terug op mijn kamer, trek mijn rollerblades uit, en stort mezelf op bed. Gelukzalig implodeer ik en ontwaak compleet gereïncarneerd voor de terugvlucht.
En dit alles, dit alles steeds weer, het blijft me boeien… New York, New York, a city so nice, you’ll have to name it twice!
www.spottedbylocals.com