YVR-AMS. We vliegen vanuit Vancouver International Airport en in mijn werkgebied zitten twee bijzonder vrolijke Canadese dames. Ze raken in gesprek met een man op 4a die moppert over zijn stoel. Die zou te klein zijn volgens hem. Terwijl ik de pre-take off drinks uitdeel doe ik alsof ik het gesprek niet hoor, maar luister stiekem mee. Ik hoor de vrouw zeggen tegen de man “that seat is not too small; you are too big!”. Ik onderdruk een lach en hoor (gelukkig) de man ook lachen.
De vrouw vervolgt “and look at me: I can’t reach my footrest. That is not because the seat is too big, but because my legs are too short! So it seems we all have got our own little problems we have to deal with”. Demonstratief strekt ze haar benen uit, die inderdaad niet tot aan de voetensteun reiken. Ik buig voorover, doe alsof ik haar benen naar beneden wil trekken en zeg: ‘I can help you with that.’ Hilarisch vindt ze het en zegt dat KLM toch wel fantastische service geeft.
De man naast haar heeft ze ook al ontwapend met haar vrolijke humeur. Als ik bij hem kom met de drankjes ziet hij er ontspannen uit. Hij is het eens met zijn buurvrouw en heeft zich verzoend met zijn te kleine stoel. Gedurende de drinkservice en het voorgerecht heb ik gezellig contact met de dames en de heer. De sfeer in de hele cabine is goed; de geanimeerde gesprekken en het gelach van de drie Canadezen werken aanstekelijk op de rest van de passagiers.
Als blijkt dat er iets mis is gegaan met het opwarmen van de maaltijden en ik de beef van de Canadese vrouw niet meer heb, verontschuldig ik me oprecht uitgebreid. Haar reactie is té leuk: ‘Oh, that’s absolutely no problem at all; I’ll eat whatever you have left. We are fine, we are comfortable and perfectly happy here. We aren’t going anywhere, so don’t you hurry and don’t you worry!”
Ik kan de dames wel zoenen, en zeg: ‘That is so good to hear! You are such gay people, you really make me happy!’ Terwijl ik me omdraai om terug te lopen naar de galley hoor ik een onderdrukte lach, en de ene vrouw tegen de andere zeggen: ‘Yes, we are a gay couple! She saw that right away.’ Ik kan het niet laten, en reageer grijnzend met ‘I heard that!’ … en wederom dat aanstekelijke gelach.
Zo’n 1,5 uur voor de landing kom ik met de ontbijtservice bij de dames, die heerlijk urenlang hebben geslapen. De ene zegt tegen haar vriendin: ‘And there she comes again… with breakfast… How lovely! Shall we take her home?’ Iedereen is wakker, iedereen heeft lol om die twee, en ik sta daar in het gangpad met een rood hoofd te schudden van het lachen, en zeg ‘Oh, ok, why not? I feel very gay today!’