Renata Beck
24 juni 2020

Afscheidsbrief 747

Hare Majesteit de Boeing 747, 
Hooggeachte Jumbo Jet, 
Dear Queen of the Skies, 
Lieve Bult,  

Na meer dan 25 jaar moest ik door de coronacrisis helaas onverwachts vroeg afscheid van jou nemen. 

Toen ik jou vorige eeuw ontmoette waren wij beide nog jong en fit.

Ik wist gelijk: dit is het vliegtuig der vliegtuigen, zo een die ik tekende toen ik een kind was. Wat het precies was weet ik niet meer, maar ik denk toch die bult. Ofwel het upper deck. 

Bij Martinair was er een wenteltrap naar boven, bij de KLM een rechte trap. 

Als businessclass stewardess was ik regelmatig te vinden in jouw bult. Een fijne, rustige plek, waar het leven van een stewardess nog bijna net zo glamoureus lijkt zoals in de jaren ’70. 

Maar je werd oud, gammel en duur. Je dronk teveel. Alles ging kapot, je kraakte en piepte, kreeg slecht werkend Inflight Entertainment, had geen WiFi, soms slechte airco en een verouderd interieur. Ik verontschuldigde me tegenover passagiers als men klaagde over slecht doorspoelende wc’s of kapotte tafeltjes. Ik vertelde hen dat zij de eer hadden de laatste jaren mee te maken van de Queen of the Skies.

Natuurlijk begrijp het besluit van KLM om jou nog eerder dan gepland met pensioen te sturen, maar het maakt me triest en nostalgisch.

Want wat een verleden hebben wij!

We leden kou in ondergesneeuwd Seoul, uren vertraagd door het de-icen, kippenvel op jouw vleugels. We trotseerden de Antilliaanse hitte, zweetdruppels op jouw bult. En we lachten Air France, Lufthansa en Emirates uit toen we de president van Georgië aan boord hadden en als VIP vlucht 26 vliegtuigen voorbij taxieden op de startbaan van JFK. Toevalligerwijs zat ik in de cockpit toen, en zwaaide vanaf grote hoogte naar de zielige Airbus piloten van Emirates en Air France.

Een afgebroken start in Paramaribo, één seconde vóór V1. Al jouw 16 banden plat, de geur van verschroeid rubber, de cockpit slechts een paar meter voor het einde van de startbaan.

Uren vertraging door noodweer boven Mexico Stad, holden en uitwijken. Uitwijken vanuit Saõ Paulo, naar een klein vliegveld waar de lokale bevolking ons uitzwaaide bij vertrek.

En natuurlijk jouw recente bezoek aan mijn woonplaats. Door weersomstandigheden moest jij uitwijken naar Rotterdam The Hague Airport, een bijzondere gebeurtenis.

Nooit gedacht dat ik ooit warme gevoelens zou ontwikkelen voor een vliegtuig. 

Maar toch, vergeleken bij andere vliegtuigen ben jij gewoon de mooiste, de meest charismatische, de eerste, de beste en eigenlijk gewoon de enige. 

Jij vervoerde olympische paarden naar Sydney, sportauto’s naar Los Angeles en panda’s uit China.

In geen een ander vliegtuig zitten de piloten op ‘het zonnedek’, werkt er in de voorste galley een ‘puntmuts’ en heb ikzelf de titel ‘Upperdeck Beck’.

Zo mooi als met jou wordt het nooit meer. Mijn werk zal niet meer hetzelfde zijn zonder jou. Na jouw pensioen zal ik bij een ‘non flight request’ nooit meer ‘aircraft type: Boeing 747’ kunnen aanklikken, nooit meer door die fijne brede gangpaden lopen, in die comfortabel grote  galleys werken, en nooit meer dat trapje op…

Bedankt voor de fantastische jaren. Het gaat lastig worden zonder jou, maar ik ga het proberen.

Dag Majesteit, ik zal je missen!