Er zijn van die levensveranderende uitvindingen. TomTom was er een van. In het pre-TomTom tijdperk bereikte ik weinig bestemmingen stressloos op tijd.
Citi Bike in New York was ook zo’n geluk; snel, eenvoudig en goedkoop op de fiets in plaats van in dure taxi’s, saaie metro’s of vermoeiende wandeltochten.
Maar vooral de komst van Ubertaxi verbeterde mijn (route-)leven.
Meer nog dan het financiële voordeel waardeer ik het gevoel van veiligheid; je weet wie er komt, wanneer diegene komt en in welke auto je zult stappen. En de verhalen van de chauffeurs. Ubertaxichauffeur word je niet om je CV op te fluffen, dus de vraag is altijd: waarom?
Zo sprak ik in Los Angeles met de moeder van een 15jarige filmster, die voor de audities en opdrachten van haar dochter in de buurt van Los Angeles moest wonen, en dat probeerde te bekostigen door een tweede baan als ubertaxichauffeur.
De verzuurde vrouw in Las Vegas die haar baan verloor, de alleenstaande vader van 4 in New York en de vrolijke vrijgezel in Buenas Aires die op deze manier zijn studie kon betalen.
Een taxi nemen kon in de vorige eeuw nog best een uitdagende onderneming zijn, vooral in Zuid Amerika en Azië. Dat verbeterde sinds vrijwel overal ter wereld de meter aan stond bij het instappen, maar toch..
Ik herinner me vermoeiende onderhandelingen over prijzen en routes met taxi chauffeurs. Het onheilspellende gevoel van een ongewenste citytrip, terwijl je gewoon de kortste route naar die ene bezienswaardigheid wilt.
De foute Braziliaanse chauffeur in Saõ Paulo, die ons (vier blonde, giechelende vrouwen gekleed in Europese merkkleding) wel even wilde voorstellen aan zijn vrienden.
En ’s avonds laat in Shanghai gezellig pratend met collega’s, onderweg van het crewhotel naar een nogal vage, maar oh zo hippe gayclub, veel te lang in die taxi, met een zeer vrolijke chauffeur die voor zijn misselijkmakende rijstijl een geldboete verdiende; Hij zette ons af bij een bordeel. Wat ook wel weer lollig was, eerlijk is eerlijk. De uitbundige grappenmaker in Singapore, die na een blaastest door de politie werd aangehouden en ons verder maar liet lopen.
En dan de gevaarlijke maniak in Rio, die ons vanuit Barra gezellig via de beruchte tunnel en de Copacabana linea recta de favelas in reed. Mijn gedachte ‘vannacht worden we verkracht, beroofd en vermoord, en niet noodzakelijkerwijs in die volgorde’. De lieverd wilde ons ‘The Real Rio de Janeiro’ laten zien. En of we zin hadden in een ‘cafezinho’ bij zijn moeder thuis. Jaja.
In Mexico stad. De chauffeur die eigenlijk (net als wij) het WK voetbal niet wilde missen. Onderweg volgden we de wedstrijd op de radio, en toen er een beslissende penalty genomen werd stopte hij zijn taxi midden op de Paseo de la Reforma, stormde een zaakje in waar een groep mensen opgewonden om een kleine televisie heen stond. Wij renden achter hem aan en vierden met z’n allen juichend het winnende doelpunt.
Ik heb het allemaal overleefd en er soms ook van genoten. Het was leuk en vaak grappig, maar vooral spannender dan tegenwoordig. Maar eerlijk? Liefst ga ik toch comfortabel en veilig van A naar B, met op het eind de verlossende woorden Bestemming Bereikt.