Don’t forget me, I beg.
I remember you said,
sometimes it lasts in love,
but sometimes it hurts instead.
[Adele: Somebody like you – Tijdens het afscheid met aangepaste tekst gezongen]
Het was een mooi afscheid. Lief, ontroerend en precies passend bij de Frits die ik me herinner: een lief, gezellig, kleurrijk, flamboyant, en vooral ook ‘anders dan anders’- persoon. Zijn subtiele humor, ongedwongen manier van doen. De karakteristieke stem, de zachte G., dat lachende hoofd.
Met een bij zo’n gelegenheid passende buikpijn liep ik Zorgvlied binnen, en voelde gelijk het troostende van veel KLM collega’s. Blikken van herkenning, omhelzingen, en de voor begrafenissen en crematies zo vreemdsoortige gezelligheid. Een comfortabele veiligheid, gemengd met gedeelde verdrietige gevoelens. Stress (mijn bloem is onderweg beschadigd, mijn zwarte begrafenis-laarzen knellen, mijn mascara is uitgelopen), ongemak (wat moet ik doen, wat moet ik wel/niet zeggen, wie moet ik allemaal condoleren?), maar uiteindelijk het besef: het maakt niet uit; het gaat niet om jou. Het gaat om Frits en Esther. Je bent er, jullie zijn er met z’n allen. Om afscheid te nemen van deze fijne collega, die veel te jong, gezond en levenslustig was om te sterven.
Zijn dappere zoon, een prachtig lied, grappige teksten, en ontroerende herinneringen. Humor ook in de speeches: “laten we het kort houden: na het afscheid roep je gewoon EVACUATE AIRCRAFT, en is die tent in 90 seconden ontruimd”. En: “degenen die uitgenodigd zijn zien we na afloop bij de borrel. En voor de anderen: neem een borrel, maar doe dat dan vooral lekker thuis”. Die ontwapenende eerlijkheid, ik hou daarvan. Ik hóór het Frits gewoon zeggen.
De KLM-blauwe kist, gedragen door zijn geliefden. Het woord ‘kist’ had voor mij nooit eerder zó sterk twee betekenissen. De erehaag, het applaus, de muziek waarop hij werd begeleid op zijn laatste reis: Rapper’s Delight, het vrolijke liedje van The Sugarhill Gang (“The beat don’t stop until the break of dawn”).
En wat bewonder ik Esther, zijn vrouw die na het dramatische ongeluk 2,5 jaar voor hem zorgde. Zijn grote liefde. Zo’n jaloersmakende liefde, waar iedereen van droomt. Soulmates.
Frits wordt niet vergeten, want “zolang er over je geluld wordt blijf je bestaan”.
“You know how the time flies. Only yesterday was the time of our lives. We were born and raised in a summer haze, bound by the surprise of our glory days”