Renata Beck
4 juli 2016

Pensioenreis Senior Purser

Uitgenodigd worden voor een pensioenreis is best een eer; de pensionado/pensionada, die logischerwijs al heel lang vliegt, mag een crew uitkiezen en jij bent uitverkoren. Dat zo’n reis (om maar wat te noemen) geen driedaagse Nairobi is moge duidelijk zijn. Meestal gaat het om een bij cabinepersoneel zeer geliefde bestemming, ofwel een Top Tien reis.

Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik al bij vijf pensioenreizen mocht zijn. De speeches, de saamhorigheid, de tranen, de emotie, de historie….. Ik vind het prachtig. Degene die zijn/haar laatste vlucht maakt heeft een rijk KLM verleden achter de rug. De anecdotes zijn ontelbaar.
Het heeft iets magisch, iets indrukwekkends.

En zo was ik gevleid dat ik mee mocht met de laatste reis van een Senior Purser, die na maar liefst 37 jaar bij KLM ermee stopte.

Ik leerde haar kennen op een zesdaagse Tokio. Zij was de ideale reisleider, die weet hoe je het beste kunt halen uit drie dagen Japan. Ze gaf ons tips van onschatbare waarde. Waar te eten, wat te doen, hoe te reizen.
Zij is gefascineerd door Japan. Ze reisde door het land en studeerde er. Ze spreekt Japans, kent de cultuur en heeft Japanse vriendschappen.

Haar pensioenreis was een vijfdaagse Fukuoka.
Doorgaans vermijd ik Japan, omdat ik er niet slaap. De enige manier voor mij om te slapen in Japan is een avond karaoke tot na middernacht, maar als je de volgende ochtend vroeg werkend naar Schiphol moet is zoiets geen optie.

Het werd een bijzondere reis met een kleurrijke crew.
Onze Purser regelde een fantastisch diner, een treinreis naar een lieflijk dorpje, een prachtige ryokan (traditioneel Japans hotel) met toegang tot ‘onsen’ (Japanse vulkanische baden, op lichaamstemperatuur), en een Japans diner in kimono en op slippers, met een door haar man geregeld optreden van een Japanse artiest.

Voor de terugvlucht waren 100 tulpen geregeld. Dus onze purser werd voor de landing de cockpit in geroepen om ons de kans te geven die tulpen uit te delen aan de passagiers, zonder dat zij het zou merken. Onze Japanse steward maakte een prachtige Japanse speech om de passagiers uit te leggen dat het de bedoeling was de tulpen tijdens het uitstappen aan de purser te geven omdat zij haar laatste reis maakte.

Na de landing speechte de purser achtereenvolgens in het Nederlands, Engels en Japans. En werkelijk waar…. Een applaus volgde…. een applaus dat iedereen kippenvel bezorgde. Juist omdat het om Japanse passagiers ging. Die passagiers van wie wij geen hoogte krijgen, passagiers die wij vaak niet goed begrijpen, passagiers die een andere manier hebben om hun emoties te tonen.
En tijdens het uitstappen droegen ze de tulpen als ware het hun meest waardevolle bagage. Door de lange vlucht waren de kopjes gaan hangen, maar de Japanse passagiers droegen ze liefdevol het gangpad door. De tulpen werden zorgzaam ondersteund, ontroerend om te zien. En bij de deur overhandigd aan de geëmotioneerde purser.

Op het Bemanningencentrum was nog een samenzijn, een speech van de Unitmanager en petit fours (met nietszeggende zoete bruis-appelsap in plaats van champagne, want in uniform mag geen alcohol worden gedronken) en heel veel foto’s.

Weer thuis, waar biefstuk en frites met wijn naadloos aansluiten op sushi met wasabi en bier, denk ik met een glimlach terug aan deze memorabele reis.
Onze pensionada zal de KLM in het begin waarschijnlijk best een beetje missen.
De KLM haar des te meer.