Kijk dan toch: mijn ESAN (Emotional Support Animal, die passagiers soms met medische indicatie aan boord mogen meenemen bij bijvoorbeeld vliegangst) en favoriete passagier van Buenas Aires naar Amsterdam, de tweejarige bulldog Frances. Dertien kilo vrolijkheid.
Indrukwekkend, zo’n jong dier veertien uur lang lief op een vierkante meter.
Frances keek nieuwsgierig rond, snuffelde aan alles, bewoog zich een beetje stout (wilde op de stoel en in het gangpad), maar toch behoedzaam en leek zich vooral neer te leggen bij haar lot.
Een mooie berusting waar ikzelf wat van kan leren. Als hond heb je natuurljk geen idee dat je veertien uur in een Boeing 777 gaat doorbrengen. Mijn God, wat moet dat sáái zijn! Hoewel, in businessclass kan mens en dier doorgaans best wennen, dus een beetje verwend was Frances wel.
Hoewel ik van honden houd, ben ik er niet aan gewend, dus altijd enigszins onwennig (bijten, blaffen, springen). Dus bij het instappen hield ik mijn ESAN een beetje wantrouwig in de gaten.
Maar Frances bleek ontwapenend en grappig.
Elke keer als ik passeerde met of zonder trolley stond ze op, keek mij aan en leek naar me te lachen. Ze volgde belangstellend al mijn bewegingen, kwispelde met haar hele lijf van blijdschap als ik tegen haar praatte en snuffelde aan mijn been terwijl ik met slaperig hoofd het ontbijt serveerde.
Ik vergat mijn vermoeidheid, bagatelliseerde mijn zorgen en accepteerde mijn lot.
Die hond voelde als mijn persoonlijke Emotional Support Animal, en dat leek wederzijds; ze gaf me nog net geen pootje bij het uitstappen na de landing op Schiphol.
Ik had haar mee naar huis moeten nemen in mijn trolley.